Warszawa, 7 lipca 1949 r. Członek Głównej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich w Polsce mgr Norbert Szuman przesłuchał niżej wymienionego w charakterze świadka, bez przysięgi. Po uprzedzeniu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, świadek zeznał, co następuje:
| Imię i nazwisko | Władysław Grzelak |
| Data i miejsce urodzenia | 14 maja 1912 r., Warszawa |
| Imiona rodziców | Jan i Zofia z Urbańskich |
| Zawód ojca | brukarz |
| Przynależność państwowa i narodowość | polska |
| Wyznanie | rzymskokatolickie |
| Wykształcenie | szkoła powszechna |
| Zawód | nadzorca robót |
| Miejsce zamieszkania | Warszawa, ul. Powązkowska 70 m. 31 |
| Karalność | niekarany |
W chwili wybuchu powstania warszawskiego znajdowałem się w mieszkaniu w domu przy ul. Powązkowskiej 37. Z tego i sąsiednich domów powstańcy rozpoczęli akcję przeciw Niemcom, przy czym m.in. z domu przy Powązkowskiej 44 ostrzelali dwóch oficerów niemieckich, kładąc jednego z nich trupem. Było to pierwszego dnia powstania wieczorem. Tego samego wieczoru Niemcy otoczyli ten dom i – jak wiem z opowiadań jego mieszkańców, którzy ocaleli, jak np. Wacława Pamięty (zam. w Wawrzyszewie) – kazali wyjść wszystkim z domu, następnie oddzielili mężczyzn, których poprowadzili za rozlewisko znajdujące się za zakrętem drogi wiodącej na Fort Bema i tam dokonali na nich egzekucji.
Następnego dnia w godzinach popołudniowych żołnierze niemieccy kazali mężczyznom znajdującym się w piwnicy naszego domu wyjść i skierowali nas w stronę zbiegu ulic Elbląskiej i Powązkowskiej, gdzie razem ze zgromadzonymi tam już mężczyznami z ulic Powązkowskiej, Spokojnej, Młocińskiej i Konarskiego w ogólnej liczbie około stu osób usuwaliśmy z ulicy spalone przez powstańców samochody. Po wykonaniu tego, wbrew poprzednim zapewnieniom, nie zwolniono nas, lecz poprowadzono do Fortu Bema, gdzie zamknięto nas w bunkrze i trzymano przez kilka dni. Pierwszego dnia podczas marszu do fortu, już na jego terenie, za moimi plecami zastrzelony został jeden z mężczyzn idących w naszej grupie, drugi zaś ciężko postrzelony.
W czasie pobytu w forcie przeprowadzono dochodzenie dotyczące naszego udziału w powstaniu, następnie część z nas – mniej niż połowa, w tej liczbie i ja – została zwolniona, reszta zaś, między innymi mój znajomy Józef Dębowski (zamieszkały przy ul. Powązkowskiej 70), została zatrzymana.
Po wypuszczeniu udałem się na Cmentarz Wojskowy, gdzie zatrudniony byłem w charakterze grabarza. Na cmentarzu przebywały osoby cywilne, chroniące się tutaj przed napaściami Ukraińców, którzy dokonywali rabunków i gwałtów na okolicznej ludności, a po dniu 21 sierpnia, kiedy wypędzono ludność Powązek i podpalano domy – na osobach, które tędy przechodziły. Na cmentarzu przebywałem do 15 września, kiedy wraz ze swą rodziną i gronem znajomych udałem się poza Warszawę.
Na tym protokół zakończono i odczytano.