Stanisław Leszczyński, ur. 21 lipca 1921 r. w mieście Czyżew, woj. białostockie, ślusarz, kawaler.
Zostałem aresztowany 15 kwietnia 1940 r. za przejście granicy niemiecko-sowieckiej. Przewieziono mnie do 1. Łagpunktu [nieczytelne]. Pracowaliśmy w lesie, norma wynosiła siedem i pół metra kwadratowego – była nie do wykonania. Chleba dostawaliśmy 400 g z rzadką zupą. Mieszkaliśmy w marnych, nieopatrzonych barakach. Pomoc lekarska była bardzo słaba, zwolnienie dostawaliśmy przy 38 stopniach gorączki.
Żyliśmy pod grozą śmierci i pod silną propagandą sowiecką Każdego dnia nam wmawiano, że ojczyzny naszej więcej już nie zobaczymy.
22 sierpnia 1941 r. zostałem zwolniony z łagrów, dali nam skierowanie, gdzie będzie organizować się nasza armia. Gdy zajechałem do tej miejscowości i dowiedziałem się, że nie ma tu żadnej polskiej armii, byłem zmuszony do pracy w tartaku. Zarabiałem dziesięć rubli dziennie, chleba dostawałem 800 g dziennie, prywatnie płaciłem 90 rubli za kilogram. Gdy chciałem jechać do armii, nie chciano mnie puścić, a więc byłem zmuszony uciec. Przyjęto mnie do armii polskiej w Guzarach [G’uzorze].
12 lutego 1943 r.