Aniela Ostrowska, urodzona 28 sierpnia 1908 r., osadniczka cywilna, mężatka.
Wywieziona zostałam 10 lutego 1940 roku. Aresztowali mnie wraz z rodziną, to jest mężem i trojgiem nieletnich dzieci. Po rewizji w domu załadowano nas na furmanki. Za zezwoleniem NKWD można było zabrać małą ilość żywności i odzieży. Z miasta Stryj wyjechaliśmy do Rosji. Załadowano nas do towarowych wagonów pozbawionych wody, światła i opału.
Zajechaliśmy do obłasti swierdłowskiej, pod strażą NKWD ze Swierdłowska zostaliśmy odtransportowani do miejsc pracy, to jest: obłast swierdłowska, LiesozawodProletariat. Zamieszkaliśmy w drewnianych domach nie zaopatrzonych od zimna. W takim domu mieszkało nas 17 rodzin polskich wraz z dziećmi i niemowlętami.
Pracowaliśmy wszyscy, kobiety, mężczyźni i dzieci. Ja pracowałam w tartaku. Pracowaliśmy na normy, jak też chleb dostawaliśmy na normy. Warunki były bardzo ciężkie, z powodu niedostatku panowały różne choroby. Wówczas zachorowałam wraz z córką, która z [powodu] złej opieki lekarskiej umarła.
Po ogłoszeniu amnestii koncentrowało się Wojsko Polskie, gdzie wstąpił mój mąż, a syn do Junaków. Ja pozostałam w kołchozie z dzieckiem, w warunkach bardzo ciężkich. Pewnego dnia dostałam telegram od męża i natychmiast wyjechałam do Kermine, gdzie jako rodzina wojskowa zostałam przyłączona do transportu za granicę. W Teheranie 6 lipca 1942 roku wstąpiłam do Pomocniczej Służby Kobiet.
Miejsce postoju, 6 marca 1943 r.