Albin Ostapiński, ur. w 1917 r., narodowości polskiej, wyznania rzymskokatolickiego.
13 lutego 1940 roku byłem aresztowany w pow. zaleszczyckim na granicy rumuńskiej. Aresztowała mnie sowiecka straż graniczna i przewiozła do więzienia w Czortkowie. W czasie aresztowania zraniono mnie bagnetem w nogę i bito.
W Czortkowie siedziałem w zdemolowanych koszarach. Z braku miejsca musieliśmy stać przez kilka dni z rzędu. Na dworze był mróz 30 stopni, a w celach więziennych były wybite szyby. Podczas śledztwa, aby wymusić zeznania, przykładano rewolwer do głowy.
Z Czortkowa wywieziono mnie transportem do Czernihowa. W drodze nie dawano wody i wszyscy transportowani cierpieli do tego stopnia, że prosili o śnieg dla zaspokojenia pragnienia. Konwojowanym śniegu odmawiano.
W Czernihowie siedziałem od 12 marca do 30 maja 1940 roku i tu skazano mnie na pięć lat obozu pracy (Isprawitielno-trudowoj łagier). Podczas przesłuchania w NKWD, aby wymusić podpisanie wszystkich fałszywych zarzutów, jakie mi stawiano, bito mnie i kopano.
Po wyroku wywieziono mnie do Abis [Abez] nad rzeką Usą w Komi ASRR. Pracowałem przy karczowaniu lasu. Dawano nam dziennie 300 gramów chleba, pięć ziemniaków i zupę. Śmiertelność była wielka. Umierało przeciętnie 15 osób dziennie.
We wrześniu 1941 roku zostałem zwolniony i skierowany do Buzułuka, a stamtąd – z braku miejsca w armii – wyjechałem do kołchozu w Kungradzie nad rzeką Amu- darią w Karakałpackiej Republice Autonomicznej. Transport rzeką Amu-darią był pod nadzorem NKWD. Podczas transportu zmarło z głodu 60 osób, a wiele rzucało się do rzeki. W kołchozach były straszliwe warunki mieszkaniowe i głód.
W marcu 1942 roku wstąpiłem do armii polskiej (7 Dywizja Piechoty).