Wachm. Eugeniusz Zalewski, 32 lata, posterunkowy Policji Państwowej, kawaler.
[Zostałem] aresztowany w Łucku 26 lutego 1940 r., za należenie do wojskowej organizacji polskiej i oskarżony z art. 54.0, 54.6, 54.10 i 54.13 ukraińskiego kodeksu karnego.
Od 26 lutego 1940 do 23 kwietnia 1941 r. przebywałem w więzieniu łuckim. 23 kwietnia 1941 r. zostałem przewieziony do więzienia we Lwowie, gdzie przebywałem do 8 maja 1941 r. Od 10 maja 1941 w więzieniu w Kijowie, od 2 czerwca 1941 w Charkowie, od 23 lipca 1941 w obozie przymusowych robót w Peczorze, gdzie przebywałem do 14 września 1941 r., gdy na mocy amnestii zostałem zwolniony.
W więzieniach warunki higieniczne były na ogół dobre, a pod względem wyżywienia złe. W więzieniu przeważnie siedziałem z Ukraińcami, więc stosunki były bardzo naprężone i ustosunkowanie się do Polaków bardzo złe. W obozie w Peczorze tak życie, jak i warunki były bardzo złe. Mieszkałem przeważnie pod gołym niebem. Ustosunkowanie się NKWD do Polaków było bardzo złe, a w czasie badania bardzo często stosowano bicie. Pomocy lekarskiej nie było. Nazwisk zmarłych nie pamiętam, których [nieczytelne] w wypadków w obozie. Łączności z krajem i rodziną nie miałem żadnej.
Zostałem zwolniony 14 września 1941 r., a 27 września wstąpiłem do polskiej armii w Tocku [Tockoje].