Kpr. Bernard Dreszler, 49 lat, [nieczytelne] Policji Państwowej, żonaty.
18 września 1939 r., po ewakuowaniu się policji wileńskiej na teren litewski, zostałem internowany i przesłany do obozu internowanych w Połądze. 2 lutego 1940 r. przewieziono mnie do obozu w Wiłkowiszkach [Wyłkowyszkach] (Litwa). Warunki życiowe dostateczne. 12 lipca 1940 r. zabrany zostałem przez bolszewików i odesłany do obozu internowanych w Kozielsku. Podróż do tego obozu trwała trzy dni w szczelnie zamkniętych wagonach, po 48 [osób] w każdym, przy [minus] 50 stopniach ciepła, bez wody. Obchodzenie się ze strony eskorty wprost katowskie.
15 maja 1941 r. wraz z innymi internowanymi zostałem wywieziony na Płw. Kolski. Podróż ta trwała z górą tydzień w warunkach jak wyżej.
Na Płw. Kolskim pracowałem przy budowie dróg, stawianiu namiotów itp. Racja żywnościowa wprost głodowa. 12 lipca 1941 r. wywieziono mnie z Płw. Kolskiego i 27 lipca przywieziony zostałem do Suzdalu. Przez całą podróż obchodzenie się ze strony eskorty brutalne.
Podczas pobytu w obozie w Kozielsku otrzymałem od żony z terenów Polski dwie pocztówki.
Opieka lekarska podczas pobytu w obozach w Rosji niedostateczna.
25 sierpnia 1941 r. wstąpiłem do armii polskiej.
Miejsce postoju, 8 matrca 1943 r.