Warszawa, 16 stycznia 1950 r. Aplikantka sądowa Irena Skonieczna, działając jako członek Głównej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich w Polsce, przesłuchała niżej wymienioną osobę, która zeznała, co następuje:
| Imię i nazwisko | Józef Kalinko |
| Data i miejsce urodzenia | 27 stycznia 1912 r., Augustów |
| Imiona rodziców | Piotr i Ewa z d. Gołębiewska |
| Zawód ojca | cieśla |
| Przynależność państwowa i narodowość | polska |
| Wyznanie | rzymskokatolickie |
| Wykształcenie | 6 klas szkoły powszechnej |
| Zawód | hydraulik |
| Miejsce zamieszkania | Warszawa, ul. Hrubieszowska 7 m. 52b |
| Karalność | niekarany |
Wybuch powstania warszawskiego zastał mnie w domu przy ul. Hrubieszowskiej 7. Do 13 sierpnia 1944 roku na naszej ulicy panował względny spokój. Na Hrubieszowskiej mieszkała przeważnie ludność zatrudniona w fabryce Philipsa, dlatego Niemcy nie dokonali tu żadnej egzekucji. Około 9 czy 10 sierpnia rozkazali mieszkańcom rozebrać barykadę przeciwczołgową u zbiegu ulic Hrubieszowskiej i Przyokopowej. W czasie, gdy ludzie wykonywali rozkaz, nadleciały bombowce niemieckie i zbombardowały tę część ulicy. Kilka osób zostało zabitych, wielu było rannych. Rannych złożono w kancelarii administracji naszego domu. 13 sierpnia 1944 roku Niemcy kazali wszystkim z naszej ulicy i ulic okolicznych – Karolkowej, Przyokopowej – wyjść. Poprowadzili ich w kierunku placu Narutowicza.
Ja wraz z większą grupą, około 40 osób, nie opuściliśmy domu. Ukrywaliśmy się do 28 sierpnia na terenie fabryki chemicznej Klawego przy ul. Przyokopowej. Dom nasz przylegał do fabryki, codziennie byłem w nim po żywność. Rannych w kancelarii nie było, musieli więc być wywiezieni razem z ludnością.
W piwnicy oficyny leżały trzy sparaliżowane staruszki. Jedna z nich zmarła w połowie sierpnia. Dwie pozostałe były żywe do momentu mojego wyjścia z tego terenu.
28 sierpnia Niemcy wyprowadzili nas wszystkich z tego terenu do kościoła na Wolę. Niektórzy mężczyźni pozostali w Warszawie na roboty. Innych, mnie w tej grupie, transportem przewieziono do Pruszkowa.
Po powrocie do Warszawy w sierpniu 1945 roku widziałem, że piwnice naszego domu są wypalone. Co się jednak stało z żywymi staruszkami, nie wiem. Może bliższych danych mógłby udzielić administrator domu Józef Miłosz (zam. ul. Hrubieszowska 7), który wcześniej ode mnie wrócił do Warszawy.
Na tym protokół zakończono i odczytano.