Dnia 25 lipca 1945 r. w Poznaniu. Prokuratura Specjalnego Sądu Karnego w Poznaniu w osobie wiceprokuratora Nosala przesłuchała niżej wymienioną w charakterze świadka, bez przysięgi. Po uprzedzeniu o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania i o treści art. 106 kpk świadek zeznała, co następuje:
| Imię i nazwisko | Kazimiera Głąbica |
| Imiona rodziców | Władysław i Teofila |
| Wiek | 40 lat |
| Miejsce zamieszkania | Krasnosielc, woj. warszawskie |
| Zajęcie | przy mężu |
| Wyznanie | rzymskokatolickie |
| Karalność | niekarana |
W Zakładzie Medycyny Sądowej w Poznaniu okazano mi dowód osobisty ([nieczytelne]) wystawiony na nazwisko syna Huberta Głąbicy. Poza tym fotografie sióstr i jego narzeczonej Teodozji Tańskiej oraz innych kolegów również wskazują na to, iż chodzi o mego syna.
Również niewysłane dwa listy do rodziców pochodzą z ręki mego syna.
Syn mój został zabrany przez policję niemiecką 28 października 1944 r. w Krasnosielcu. Wówczas było aresztowanych więcej osób. Przebywali w więzieniu w Przasnyszu, a następnie wywieziono ich do Działdowa. W styczniu br. aresztantów wywieziono w kierunku Torunia.
Odczytano.